درمان‌های غیرجراحی و جراحی برای آسیب‌های رباط زانو | از فیزیوتراپی تا جراحی رباط صلیبی
زانو یکی از مهم‌ترین مفاصل بدن است که در راه رفتن، دویدن، پریدن و حتی انجام فعالیت‌های روزمره نقشی کلیدی دارد. وقتی رباط‌های زانو دچار آسیب می‌شوند، نه تنها حرکت طبیعی فرد مختل می‌شود، بلکه درد و بی‌ثباتی هم زندگی روزانه را تحت تأثیر قرار می‌دهد. در این شرایط، انتخاب بهترین روش درمانی اهمیت زیادی دارد. درمان آسیب رباط زانو به دو دسته اصلی تقسیم می‌شود: روش‌های غیرجراحی و روش‌های جراحی. هر کدام از این رویکردها، بسته به شدت آسیب، شرایط فرد و سطح فعالیت بدنی او می‌توانند نتایج متفاوتی داشته باشند.
اگر شما یا اطرافیانتان با مشکلاتی مثل پارگی یا کشیدگی رباط زانو روبه‌رو شده‌اید، شاید این سؤال برایتان پیش آمده باشد که آیا فیزیوتراپی و روش‌های غیرجراحی کافی هستند یا باید به سراغ جراحی رباط زانو رفت؟ در ادامه، به صورت جامع و گام‌به‌گام انواع درمان‌های موجود را بررسی می‌کنیم تا تصویر روشنی از مسیر درمانی پیش رو داشته باشید.
آسیب رباط زانو چیست و چه زمانی نیاز به درمان دارد؟
زانو چهار رباط اصلی دارد که ثبات مفصل را تضمین می‌کنند: رباط صلیبی قدامی (ACL)، رباط صلیبی خلفی (PCL)، رباط جانبی داخلی (MCL) و رباط جانبی خارجی (LCL). رباط زانو مانند طناب‌هایی محکم، استخوان‌های ران و ساق را به هم متصل می‌کنند و مانع حرکات غیرطبیعی می‌شوند.
وقتی یکی از این رباط‌ها دچار آسیب می‌شود، شدت آن می‌تواند از یک کشیدگی خفیف تا پارگی کامل متغیر باشد. پارگی‌های جزئی گاهی با درمان غیرجراحی رباط زانو مانند استراحت، فیزیوتراپی و استفاده از بریس بهبود پیدا می‌کنند، اما در موارد شدیدتر، به ویژه هنگام پارگی کامل رباط صلیبی قدامی، معمولاً نیاز به جراحی رباط زانو و بازسازی ساختار آسیب‌دیده وجود دارد.
علائمی که نشان می‌دهد باید به پزشک مراجعه کنید عبارت‌اند از:
- شنیدن صدای “تق” هنگام آسیب
- درد و تورم ناگهانی
- احساس خالی کردن زانو هنگام راه رفتن یا تغییر جهت
- محدود شدن دامنه حرکتی
شناخت این علائم به شما کمک می‌کند که در زمان مناسب برای درمان پارگی رباط زانو اقدام کنید و جلوی آسیب‌های بیشتر یا مشکلات طولانی‌مدت را بگیرید.
درمان‌های غیرجراحی آسیب رباط زانو
همه آسیب‌های رباط زانو به جراحی نیاز ندارند. در بسیاری از موارد، به‌ویژه زمانی که آسیب جزئی است یا فرد فعالیت ورزشی سنگینی ندارد، می‌توان از روش‌های غیرجراحی برای کنترل علائم و بازگرداندن عملکرد طبیعی زانو استفاده کرد. درمان غیرجراحی رباط زانو شامل مجموعه‌ای از اقدامات است؛ از استراحت و استفاده از زانوبند گرفته تا فیزیوتراپی و حتی تکنیک‌های نوین مانند لیزر و الکتروتراپی. انتخاب بهترین روش به شدت آسیب، سن بیمار و سبک زندگی او بستگی دارد. در ادامه، هریک از این روش‌ها را با جزئیات بررسی می‌کنیم.
۱. استراحت، یخ، فشار و بالا نگه داشتن (روش RICE)
روش RICE یکی از ساده‌ترین و در عین حال مؤثرترین اقدامات اولیه برای درمان آسیب رباط زانو محسوب می‌شود. در این روش چهار اقدام اصلی انجام می‌شود:
-
استراحت (Rest): کاهش فعالیت‌های روزانه و پرهیز از حرکات سنگین که فشار بیشتری به زانو وارد می‌کنند.
-
یخ (Ice): استفاده از کیسه یخ به مدت ۱۵ تا ۲۰ دقیقه، چند بار در روز، برای کاهش تورم و التهاب.
-
فشار (Compression): بستن زانو با باند کشی یا زانوبند برای جلوگیری از افزایش تورم.
-
بالا نگه داشتن (Elevation): قرار دادن پا در سطحی بالاتر از قلب به‌ویژه در زمان استراحت برای تخلیه مایع اضافی و کاهش ورم.
مزیت اصلی این روش آن است که بدون نیاز به تجهیزات پیچیده یا داروهای خاص، می‌تواند در همان ساعات اولیه بعد از آسیب شدت علائم را کنترل کند. بسیاری از پزشکان توصیه می‌کنند که حتی اگر قرار است در آینده جراحی رباط زانو انجام شود، بهتر است بیمار ابتدا چند روز از روش RICE برای کاهش التهاب اولیه استفاده کند. این اقدام ساده، روند توان‌بخشی و بازگشت به فعالیت را آسان‌تر می‌سازد.
۲. استفاده از بریس یا زانوبند
بریس یا زانوبند یک وسیله کمکی است که نقش مهمی در درمان غیرجراحی رباط زانو دارد. این وسیله با ثابت نگه داشتن مفصل، فشار وارد بر رباط آسیب‌دیده را کاهش می‌دهد و مانع حرکات غیرطبیعی می‌شود. زانوبندها انواع مختلفی دارند؛ برخی مخصوص آسیب رباط صلیبی قدامی هستند، در حالی که بعضی دیگر برای پشتیبانی رباط‌های جانبی طراحی شده‌اند. یکی از کارآمدترین انواع زانوبندها، زانوبند زاپیامکس است.
برخلاف زانوبندهای معمولی که تنها نقش حمایتی دارند، زانوبند زاپیامکس یک روش درمانی پیشرفته بر پایه فناوری‌های غیرتهاجمی است. این وسیله با ترکیب سه تکنیک درمانی شامل اولتراسوند، امواج مادون قرمز و پالس الکتریکی (UIC Technology)، فراتر از یک ابزار حمایتی عمل کرده و به کاهش التهاب، تسریع خون‌رسانی و تحریک ترمیم بافت‌های آسیب‌دیده زانو کمک می‌کند.
زاپیامکس‌تراپی به‌ویژه برای بیمارانی که دچار پارگی جزئی یا کشیدگی رباط زانو، دردهای ناشی از آرتروز، یا التهاب مفصل هستند، گزینه‌ای مؤثر محسوب می‌شود. در واقع، زاپیامکس با اثرگذاری مستقیم بر بافت‌های زانو، نقش درمانی واقعی ایفا می‌کند. از این رو می‌توان آن را یک راهکار مقرون‌به‌صرفه و جایگزین مناسب فیزیوتراپی‌های پرهزینه یا حتی برخی مداخلات جراحی در موارد خفیف تا متوسط آسیب رباط زانو دانست.
۳. فیزیوتراپی
فیزیوتراپی یکی از مهم‌ترین ارکان درمان آسیب رباط زانو بدون جراحی است. در این روش، متخصص فیزیوتراپی زانو با استفاده از تمرینات خاص و تکنیک‌های درمانی، به بازگرداندن عملکرد طبیعی مفصل کمک می‌کند. اهداف اصلی فیزیوتراپی شامل کاهش درد و تورم، افزایش دامنه حرکتی، تقویت عضلات اطراف زانو و بهبود تعادل حرکتی است.
تمرینات فیزیوتراپی به چند بخش تقسیم می‌شوند:
-
تمرینات کششی: برای جلوگیری از خشکی مفصل و حفظ انعطاف‌پذیری.
-
تمرینات تقویتی: تمرکز بر عضلات چهارسر ران و همسترینگ برای افزایش حمایت از مفصل.
-
تمرینات تعادلی و پایداری: برای کاهش احتمال آسیب مجدد.
علاوه بر تمرینات، فیزیوتراپیست ممکن است از دستگاه‌هایی مانند اولتراسوند، الکتروتراپی یا لیزر کم‌توان برای کاهش التهاب و تسریع ترمیم بافت‌ها استفاده کند. مزیت فیزیوتراپی این است که نه‌تنها به ترمیم رباط کمک می‌کند، بلکه کل ساختار حرکتی زانو را بازسازی کرده و بیمار را برای بازگشت به فعالیت‌های روزمره یا ورزشی آماده می‌سازد.
بسیاری از بیماران که دچار پارگی جزئی شده‌اند، تنها با چند ماه فیزیوتراپی منظم، بدون نیاز به جراحی رباط زانو بهبود پیدا می‌کنند. البته در موارد شدیدتر، فیزیوتراپی به‌عنوان بخشی از برنامه توان‌بخشی پس از عمل جراحی نیز ضروری است.
۴. داروهای ضد التهاب و مسکن‌ها
یکی دیگر از روش‌های رایج در درمان غیرجراحی رباط زانو استفاده از داروهاست. داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی (NSAIDs) مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن، به کاهش تورم و درد کمک می‌کنند. این داروها به‌ویژه در روزهای ابتدایی بعد از آسیب مؤثر هستند و به بیمار اجازه می‌دهند راحت‌تر حرکت کند یا تمرینات فیزیوتراپی را انجام دهد.
مسکن‌ها نیز نقش مهمی دارند، زیرا کاهش درد به بیمار کمک می‌کند تا از استرس و فشار روانی ناشی از آسیب دور شود. در مواردی که درد شدید باشد، پزشک ممکن است برای مدت کوتاهی داروهای قوی‌تر تجویز کند. البته مصرف طولانی‌مدت این داروها توصیه نمی‌شود، چرا که می‌تواند عوارضی مانند مشکلات گوارشی یا کلیوی ایجاد کند.
۵. تزریق‌ها (کورتون، PRP، هیالورونیک اسید)
تزریق داخل مفصل یکی از روش‌های پیشرفته‌تر در درمان آسیب رباط زانو محسوب می‌شود. این روش زمانی استفاده می‌شود که درمان‌های ساده‌تر مانند دارو یا فیزیوتراپی نتایج کافی نداشته باشند.
-
تزریق کورتون: برای کاهش التهاب و درد در کوتاه‌مدت استفاده می‌شود. هرچند مصرف طولانی‌مدت آن توصیه نمی‌شود، اما در برخی بیماران می‌تواند باعث تسکین سریع علائم شود.
-
تزریق PRP (پلاسمای غنی از پلاکت): با استفاده از پلاکت‌های خون خود بیمار انجام می‌شود و هدف آن تحریک ترمیم بافت و بازسازی رباط آسیب‌دیده است. این روش در سال‌های اخیر محبوبیت زیادی پیدا کرده است.
-
تزریق هیالورونیک اسید: به بهبود لغزندگی مفصل کمک کرده و اصطکاک را کاهش می‌دهد. این روش بیشتر برای بیمارانی مفید است که علاوه بر آسیب رباط، دچار مشکلاتی مانند ساییدگی یا خشکی مفصل هستند.
۶. روش‌های نوین غیرجراحی (لیزر تراپی، اولتراسوند، الکتروتراپی)
پیشرفت تکنولوژی باعث شده که روش‌های نوین غیرجراحی برای درمان آسیب رباط زانو وارد حوزه پزشکی شوند. این روش‌ها اغلب به‌عنوان مکمل فیزیوتراپی به کار می‌روند و می‌توانند روند بهبودی را تسریع کنند.
- لیزر تراپی
- اولتراسوند تراپی
- الکتروتراپی
این روش‌ها اگرچه به‌تنهایی جایگزین درمان‌های اصلی نمی‌شوند، اما به‌عنوان مکمل نقش مهمی دارند. بیمارانی که از این تکنیک‌ها همراه با فیزیوتراپی استفاده می‌کنند، معمولاً سریع‌تر به فعالیت‌های روزمره بازمی‌گردند. علاوه بر این، استفاده از روش‌های نوین باعث کاهش نیاز به دارو و حتی در برخی موارد جلوگیری از جراحی رباط زانو می‌شود.
۷. نقش سبک زندگی و فعالیت‌های اصلاحی
در نهایت، تغییر در سبک زندگی بخش مهمی از درمان غیرجراحی رباط زانو است. بیمارانی که به آسیب رباط دچار می‌شوند، باید تا حد امکان فشار وارد بر زانو را کاهش دهند. این شامل اجتناب از فعالیت‌های سنگین، انتخاب کفش مناسب، حفظ وزن ایده‌آل و انجام ورزش‌های سبک مانند شنا یا دوچرخه‌سواری ثابت است.
تمرینات اصلاحی برای تقویت زانو که توسط فیزیوتراپیست آموزش داده می‌شوند نیز نقش زیادی در تقویت عضلات اطراف زانو دارند. وقتی عضلات قوی‌تر باشند، فشار کمتری به رباط‌ها وارد می‌شود و احتمال آسیب مجدد کاهش می‌یابد.
درمان‌های جراحی آسیب رباط زانو
وقتی شدت آسیب به حدی است که رباط دچار پارگی کامل شده یا فرد قصد بازگشت به فعالیت‌های ورزشی حرفه‌ای دارد، معمولاً جراحی رباط زانو بهترین گزینه محسوب می‌شود. روش‌های جراحی بسته به نوع رباط، میزان آسیب و شرایط بیمار متفاوت است. در ادامه رایج‌ترین روش‌های جراحی را بررسی می‌کنیم.
۱. آرتروسکوپی زانو
آرتروسکوپی یک روش کم‌تهاجمی برای بررسی و درمان آسیب‌های داخل مفصل زانو است. در این روش، جراح با ایجاد چند برش کوچک، دوربینی باریک و ابزارهای خاص را وارد مفصل می‌کند. این دوربین تصاویر دقیقی از درون زانو ارائه می‌دهد و به پزشک امکان می‌دهد محل آسیب را به‌طور مستقیم مشاهده کند.
آرتروسکوپی اغلب برای ترمیم آسیب های جزئی و یا تشخیص پارگی رباط و تصمیم‌گیری درباره بازسازی رباط صلیبی یا سایر رباط‌ها استفاده می‌شود. مزیت اصلی آرتروسکوپی دوره نقاهت کوتاه‌مدت، درد و تورم پس از عمل کمتر و سرعت بالای بهبود است. با این حال، در پارگی‌های کامل رباط، معمولاً آرتروسکوپی به‌تنهایی کافی نیست و باید همراه با بازسازی رباط انجام شود.
۲. بازسازی رباط صلیبی قدامی (ACL Reconstruction)
از آنجایی که پارگی رباط صلیبی قدامی یکی از شایع‌ترین آسیب‌های زانو، به‌ویژه در ورزشکاران است و وقتی این رباط به‌طور کامل پاره شود، معمولاً بدن قادر به ترمیم خودبه‌خودی آن نیست، بیمار دچار بی‌ثباتی در حرکات چرخشی زانو می‌شود. در چنین شرایطی، بهترین گزینه جراحی بازسازی رباط صلیبی قدامی است.
در این روش، جراح رباط آسیب‌دیده را با یک پیوند جایگزین می‌کند. این پیوند می‌تواند از تاندون‌های بدن خود بیمار (اتوگرافت) مانند تاندون کشکک یا همسترینگ گرفته شود، یا از یک اهداکننده (آلوگرافت) استفاده شود. جراح با کمک آرتروسکوپ، سوراخ‌های کوچکی در استخوان ایجاد کرده و پیوند را در محل رباط اصلی قرار می‌دهد.
مزیت اصلی این روش آن است که عملکرد و ثبات زانو به میزان قابل توجهی بازمی‌گردد و فرد می‌تواند به سطح قبلی فعالیت‌های ورزشی خود برگردد. به همین دلیل، جراحی رباط صلیبی قدامی به عنوان استاندارد طلایی در درمان پارگی کامل این رباط شناخته می‌شود.
۳. ترمیم رباط جانبی و خلفی
علاوه بر رباط صلیبی، سایر رباط‌های زانو مانند رباط جانبی داخلی (MCL)، جانبی خارجی (LCL) و رباط صلیبی خلفی (PCL) نیز ممکن است دچار آسیب یا پارگی شوند. شدت آسیب رباط‌های جانبی تعیین‌کننده نوع درمان است. در کشیدگی یا پارگی جزئی، روش‌های غیرجراحی کافی هستند، اما در موارد پارگی کامل یا آسیب ترکیبی چند رباط، معمولاً جراحی رباط زانو ضرورت پیدا می‌کند.
این جراحی‌ها معمولاً پیچیده‌تر از بازسازی رباط صلیبی هستند، زیرا رباط‌های جانبی و خلفی فشار زیادی در حرکات مختلف زانو تحمل می‌کنند. پس از عمل، دوره توان‌بخشی طولانی لازم است و بیمار باید با دقت توصیه‌های پزشک و فیزیوتراپیست را دنبال کند.
مزیت جراحی در این موارد آن است که مانع بی‌ثباتی شدید و آسیب‌های ثانویه مانند ساییدگی زانو یا پارگی مینیسک می‌شود. در واقع، ترمیم رباط جانبی یا خلفی برای حفظ سلامت طولانی‌مدت زانو ضروری است.
۴. پیوند رباط (اتوگرافت، آلوگرافت)
یکی از روش‌های اصلی در جراحی رباط زانو، استفاده از پیوند رباط است. همان‌طور که اشاره شد، این پیوند می‌تواند از بدن خود بیمار (اتوگرافت) یا از فرد دیگری (آلوگرافت) تهیه شود. انتخاب نوع پیوند به عوامل متعددی مانند سن بیمار، سطح فعالیت بدنی، سابقه آسیب‌ها و نظر جراح بستگی دارد.
- اتوگرافت: معمولاً از تاندون کشکک، همسترینگ یا چهارسر ران گرفته می‌شود.
- آلوگرافت: از بافت‌های اهداکننده گرفته می‌شود.
پیوند رباط به بازگرداندن ثبات زانو کمک می‌کند و بیمار می‌تواند پس از طی دوره توان‌بخشی، به فعالیت‌های عادی و حتی ورزشی بازگردد. امروزه، پیوند رباط زانو یکی از رایج‌ترین و موفق‌ترین روش‌های جراحی برای درمان آسیب‌های شدید رباط است.
۵. ترکیب جراحی و توان‌بخشی برای بازگشت عملکرد
جراحی به‌تنهایی پایان مسیر درمان نیست. موفقیت واقعی در جراحی رباط زانو زمانی حاصل می‌شود که بیمار یک برنامه توان‌بخشی جامع را دنبال کند. پس از هر نوع جراحی رباط، فیزیوتراپی و تمرینات بازتوانی نقش حیاتی در بازگرداندن قدرت، انعطاف‌پذیری و تعادل زانو دارند.
دوره توان‌بخشی به چند مرحله تقسیم می‌شود:
- مرحله اول: کاهش درد و تورم و بازگرداندن حرکت اولیه.
- مرحله دوم: تقویت عضلات اطراف زانو، به‌ویژه عضلات چهارسر و همسترینگ.
- مرحله سوم: تمرینات تعادلی و پایداری برای جلوگیری از آسیب مجدد.
- مرحله نهایی: بازگشت تدریجی به ورزش یا فعالیت‌های سنگین.
در بسیاری از بیماران، ترکیب جراحی موفق و توان‌بخشی اصولی باعث می‌شود که زانو حتی قوی‌تر از قبل شود. اما اگر توان‌بخشی به‌طور جدی دنبال نشود، خطر آسیب مجدد یا محدودیت حرکتی وجود دارد.
به همین دلیل، پزشکان همواره تأکید می‌کنند که جراحی رباط زانو تنها یک مرحله از درمان است و برای دستیابی به نتیجه مطلوب، توان‌بخشی باید به‌عنوان مکمل جدایی‌ناپذیر در نظر گرفته شود.
مقایسه درمان‌های غیرجراحی و جراحی
انتخاب بین درمان غیرجراحی رباط زانو و جراحی رباط زانو به عوامل مختلفی بستگی دارد. شدت آسیب، سن بیمار، سطح فعالیت بدنی و حتی اهداف شخصی در بازگشت به ورزش یا زندگی روزمره، همگی در تصمیم‌گیری مؤثر هستند.
| معیار مقایسه | درمان غیرجراحی رباط زانو | جراحی رباط زانو |
|---|---|---|
| میزان تهاجمی بودن | بدون عمل جراحی، روش‌های کم‌تهاجمی مثل فیزیوتراپی و بریس | نیاز به عمل (آرتروسکوپی یا جراحی باز) |
| مناسب برای | پارگی‌های جزئی یا کشیدگی رباط | پارگی کامل یا بی‌ثباتی شدید زانو |
| هزینه و زمان بهبودی | هزینه کمتر و نقاهت کوتاه‌تر (چند هفته تا چند ماه) | هزینه بالاتر و نقاهت طولانی‌تر (۶ تا ۱۲ ماه) |
| ریسک و عوارض | عوارض کم و تقریباً بدون خطر جدی | احتمال عفونت، سفتی مفصل یا مشکلات پیوند |
| بازگشت به ورزش | محدودیت در ورزش‌های حرفه‌ای یا پر برخورد | امکان بازگشت به ورزش حرفه‌ای با ثبات مناسب |
| پیشگیری از آسیب‌های ثانویه | احتمال بی‌ثباتی و آسیب مجدد در حرکات شدید | پیشگیری بهتر از پارگی مینیسک یا آرتروز زانو |
| میزان اثربخشی بلندمدت | مناسب برای افراد کم‌تحرک یا فعالیت سبک | مؤثرتر برای افراد فعال و ورزشکاران حرفه‌ای |
به‌طور کلی، درمان غیرجراحی برای افرادی که فعالیت ورزشی سنگین ندارند مناسب است، در حالی که جراحی برای ورزشکاران و بیماران با پارگی کامل رباط گزینه اصلی به شمار می‌رود.
توان‌بخشی و بازگشت به فعالیت پس از درمان
چه درمان غیرجراحی انتخاب شود و چه جراحی، مرحله توان‌بخشی بخش جدایی‌ناپذیر از درمان آسیب رباط زانو است. توان‌بخشی به بازیابی قدرت عضلات، افزایش انعطاف‌پذیری، بهبود تعادل و جلوگیری از آسیب مجدد کمک می‌کند.
پس از درمان غیرجراحی:
-
تمرکز بر تمرینات سبک کششی و تقویتی.
-
استفاده از بریس در مراحل اولیه برای جلوگیری از حرکات ناگهانی.
-
تمرینات تعادلی برای بازگرداندن حس عمقی مفصل.
-
بازگشت به فعالیت‌های روزمره معمولاً طی چند هفته امکان‌پذیر است.
پس از جراحی رباط زانو:
-
مرحله اول (۲ تا ۴ هفته): کاهش تورم، حرکت ملایم زانو و راه رفتن با عصا.
-
مرحله دوم (۴ تا ۱۲ هفته): تمرینات قدرتی برای عضلات ران و ساق.
-
مرحله سوم (۳ تا ۶ ماه): تمرینات تخصصی تعادلی و پایداری.
-
مرحله نهایی (۶ تا ۹ ماه): بازگشت تدریجی به ورزش‌های پرفشار.
رعایت دقیق برنامه توان‌بخشی زیر نظر متخصص باعث می‌شود بیمار بتواند با اطمینان به فعالیت‌های قبلی خود بازگردد و خطر آسیب مجدد کاهش یابد.
نتیجه‌گیری
آسیب رباط زانو یکی از شایع‌ترین مشکلات ارتوپدی است که می‌تواند زندگی روزمره و فعالیت‌های ورزشی را مختل کند. خوشبختانه امروزه گزینه‌های متعددی برای درمان آسیب رباط زانو وجود دارد؛ از روش‌های غیرجراحی مانند فیزیوتراپی و تزریق‌ها تا جراحی‌های پیشرفته مانند بازسازی رباط صلیبی. انتخاب بهترین روش درمان به شدت آسیب، شرایط فردی و اهداف بیمار بستگی دارد. بنابراین توصیه می‌شود در صورت آسیب زانو، تصمیم‌گیری درباره روش درمان را به متخصص ارتوپدی بسپارید تا بهترین نتیجه حاصل شود.
سوالات متداول
-
آیا همه آسیب‌های رباط زانو نیاز به جراحی دارند؟
خیر. بسیاری از آسیب‌های خفیف یا پارگی‌های جزئی با روش‌های غیرجراحی مانند فیزیوتراپی و بریس درمان می‌شوند. جراحی معمولاً برای پارگی کامل یا بی‌ثباتی شدید زانو لازم است.
-
مدت زمان بهبودی بعد از جراحی رباط صلیبی چقدر است؟
بهبودی کامل و بازگشت به ورزش حرفه‌ای معمولاً ۶ تا ۹ ماه طول می‌کشد. البته بازگشت به فعالیت‌های روزمره سبک ممکن است طی چند هفته ممکن شود.
-
بهترین روش درمان آسیب رباط زانو چیست؟
هیچ روش واحدی برای همه بیماران وجود ندارد. در موارد خفیف، درمان غیرجراحی کفایت می‌کند، اما در پارگی کامل رباط صلیبی یا آسیب چند رباط، جراحی بهترین گزینه است.
-
آیا امکان بازگشت به ورزش حرفه‌ای بعد از جراحی وجود دارد؟
بله. با جراحی رباط زانو و برنامه توان‌بخشی مناسب، بیشتر ورزشکاران می‌توانند به سطح قبلی فعالیت ورزشی خود بازگردند.
-
آیا استفاده از بریس به‌تنهایی کافی است؟
خیر. بریس فقط نقش حمایتی دارد و باید همراه با فیزیوتراپی و تغییر سبک زندگی استفاده شود تا اثر ماندگار داشته باشد.
